Η καταδίκη κάθε δημιουργού

             Η γραφή αποτελεί ελευθερία, μαζί και ανάγκη, μία εσωτερική επιθυμία που απώτερος σκοπός της μοιάζει να είναι η λύτρωση του δημιουργού. Μόνο που δε φαίνεται να υπάρχει ακριβής απάντηση στο γιατί ένας συγγραφέας περιπλανιέται σε πυκνογραμμένα χειρόγραφα ή γιατί ένας ποιητής αναζητά διαρκώς τον επόμενο στίχο.

             Ίσως η γραφή μπορεί να παρομοιαστεί με έναν έρωτα, που απέχει αρκετά από την ανθρώπινη εκδοχή και πραγμάτωση: δεν υπάρχει κάποια κορύφωση, κάποιο χαρούμενο τέλος, ούτε οδηγεί στην απόκτηση φυσικών απογόνων, παρά μένει ανολοκλήρωτος, μία διαρκής αναζήτηση του άφταστου το οποίο αποτελεί τον μόνο προορισμό.

            Το πάθος της γραφής ολοκληρώνεται με τη συνειδητή μη–ολοκλήρωση και αυτή η διαρκής επανάληψη της προσπάθειας για το μη–εφικτό, είναι που του προσδίδει αθανασία. Η χαρά και η ευφορία απορρέουν μέσα από το κυνήγι του ανέφικτου, του ιδεατού που στέκει διαρκώς ένα βήμα πιο πέρα, και αυτή η μικρή απόσταση – τόσο κοντά μα ανέγγιχτα, είναι που την ολοκληρώνει, έστω προσωρινά, μετατρέποντας την ικανοποίηση σε δυστυχία και αντίστροφα, στον κύκλο μιας αέναης επανάληψης.

            Στην ιδιαίτερη αξία της εγκεφαλικής διεργασίας, έγκειται και η ανωτερότητα αυτού του «έρωτα»: αποτελεί υπέρβαση κάθε σαρκικής και υλικής υπόστασης, προς κάτι νοερό και όμως πέρα από τα όρια του κόσμου όπως τον αντιλαμβάνεται ο μέσος άνθρωπος. Ο δημιουργός αργά ή γρήγορα στρέφεται στο κίνητρο, πρόσωπο ή πράγμα – που ενώ κάποτε μπορεί να του ήταν ασήμαντο, να το θεωρούσε  μεγάλο-λάθος, εκείνο κατάφερε να τον παρασύρει, τροφοδοτώντας την έμπνευση του. Κάθε κίνητρο που εμπνέει ένα συγγραφέα  ή έναν ποιητή, γίνεται αργά η γρήγορα πολύτιμο.

            Ο μόνος μεγάλος έρωτας κάθε δημιουργού είναι το ανολοκλήρωτο. Τη στιγμή που καθένας, μοιραία αναρωτιέται για το νόημα της ύπαρξης, οι δημιουργοί απλώνουν με αγωνία το χέρι τόσο που, ανεπαίσθητα σχεδόν, με τις άκρες των δακτύλων, κατορθώνουν να το ψηλαφίζουν. Με αυτήν την «καταδίκη του δημιουργού» περιπλανιέται κάθε εραστής της γραφής, όταν αναζητά την επόμενη ιδέα, όταν αγωνιά για τον επόμενο στίχο, ακόμα και όταν πασχίζει να τελειοποιήσει το ολοκληρωμένο γραπτό του. Το γνωρίζει, πως απέχει κάθε φορά ελάχιστο, τόσο μα τόσο λίγο, και είναι ακριβώς αυτή η γλυκιά αγωνία που δίνει ανυπέρβλητη αξία και νόημα στις απελπισίες, που κυριεύουν κάθε άνθρωπο, κάθε περαστικό στη βαθιά ματαιότητα του υλικού κόσμου.