'>

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

Μια παράσταση η κατοχή. Με τους καλούς και με τους κακούς, με τους ήρωες και με τους προδότες..





        To 1941 πάτησαν πόδι στο χωριό της οι Γερμανοί. Μαζί με τα πρώτα κακά μαντάτα φτάσανε. Ο άντρας της ο Μανώλης χάθηκε στο Σέντελι πολεμώντας τους Ιταλούς. Ναι, ο άντρας της Μαριάννας απ’ το Στεφάνι. Νέα κοπέλα ήτανε τότε. Δεν τις περίμενε τις συμφορές. Κανείς δεν τις περίμενε. Ο κατακτητής δε λογάριασε ούτε τα όνειρα, ούτε τη ζωή, ούτε το ίδιο το ψωμί της. Της άφησε μονάχα το θίασο. Εκείνο το θεατράκι που πέρναγε από το Στεφάνι και διασκέδαζε την πείνα των συγχωριανών.

Γίνεται αντίσταση με την τέχνη;

Εκείνη πιότερο να ζήσει ήθελε. Να ξεχαστεί. Όχι σαν τον αδερφό της που το έβαλε σκοπό να διώξει τους εχθρούς. Κι ο Στρατής; Αχ ο Στρατής! Αν θα ξαναπαντρευότανε θα ήτανε ο Στρατής..

Η κατοχή δε λογαριάζει κανενός τα σχέδια. Η ζωή δίχως αντίσταση πώς να ξαναγίνει σαν πρώτα; Μα η Μαριάννα το διάλεξε να γίνει ηθοποιός.

Πίσω απ’ τις κουίντες του θεάτρου ξεγελούσε και τους Γερμανούς και το φόβο που σπείραν και τη δυστυχία που κουβαλήσαν. Πίσω απ’ τις μακριές βλεφαρίδες και τα φουρφουριστά φορέματα εκείνη ένιωθε λεύτερη.

Να πολεμάς απ’ το σανίδι, με τουφέκι σου ένα ρόλο. Ύστερα τι παραπάνω είναι η κατοχή; Μια παράσταση είναι, με μπόλικους ηθοποιούς.

Με τους καλούς και με τους κακούς, με τους ήρωες και με τους προδότες..