'>

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Στην ποθούμενη λογοτεχνική αναγέννηση..



Εν μέσω των λιτών διακοπών και των ρεμβασμών του καλοκαιριού, μια πρόσφατη συζήτηση φίλων γύρω από το βιβλίο που κρυβόταν στις αποσκευές, θέριεψε σαν απότομο Αυγουστιάτικο μελτέμι.. Εκείνος, στη θέα και μόνο του πολύχρωμου εξωφύλλου, ανέφερε διάφορα περί «ροζ λαίλαπας» στο χώρο της λογοτεχνίας, ενώ εκείνη, αντέτεινε εξαρχής το βασικό της επιχείρημα: Παραδέχτηκε πως τη πλειοψηφία των τίτλων αποτελούν  ευκολοδιάβαστα, ανάλαφρα δημιουργήματα, (που πράγματι αποτελούν τη μεγάλη μερίδα του σύγχρονου βιβλίου.) ωστόσο, ακόμα και εκείνοι που αρέσκονται στα «άρλεκιν» ή κατά γενική ομολογία εύπεπτα αναγνώσματα, έχουν ένα ισχυρό θετικό στοιχείο: -διαβάζουν-. Άρα, από τη στιγμή που διατηρούν αυτή την επαφή με το χώρο, κανείς δεν αποκλείει μια μελλοντική μετάβαση τους σε πιο σημαντικά έργα, εκείνα που αποτελούν πραγματική τροφή για το μυαλό και το πνεύμα.


Είναι αλήθεια εφικτό κάτι τέτοιο σήμερα;


Αναμφίβολα η λογοτεχνία δε μένει ανέπαφη από τις εκάστοτε εξελίξεις του σύγχρονου κόσμου, καθώς και τα στοιχεία που συνθέτουν εκείνο που ονομάζουμε «κουλτούρα». Στα ευρύτερα, τα εκτός συνόρων μας πλαίσια, αξιόλογοι τίτλοι αυτού που οι λάτρεις της παλιάς σχολής αποκαλούν γνήσια λογοτεχνία, καταφέρνουν κι εξακολουθούν να ανθούν, κατακτώντας τη θέση που τους αξίζει, στις καρδιές σημαντικού μέρους αναγνωστών. Ξένα πεζογραφήματα κι εμπνεύσεις σύγχρονων δημιουργών, που ακόμη κι αν μεταφράστηκαν στη γλώσσα μας, παραμένουν σχεδόν ολότελα άγνωστα στο δικό μας τόπο. Πόσο περισσότερο -για να επιστρέψουμε εντός συνόρων- κοπιαστικές δημιουργίες σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων. Οι στομφώδεις κριτικές που διατείνονται μονίμως για τα ανεπανάληπτα έργα του Ελληνικού παρελθόντος, συχνά παραμελούν ένα απλό μα βασικό στοιχείο: τους μηχανισμούς και τα μύρια κύματα που πρέπει να αντιπαλέψει κάθε νέα, πηγαία ιδέα, μέσα στο τοπίο που εξετάζουμε.


Το αν η «λαίλαπα των ροζ βιβλίων» σαρώνει στο πέρασμα της τον τόπο, είναι οπωσδήποτε άξιο συζήτησης. Αποτελεί μια εγχώρια πραγματικότητα, δίχως αυτή η επισήμανση να υποβιβάζει το δικαίωμα του καθενός να διαβάζει αυτό που του αρέσει. Το ερώτημα που γεννιέται, είναι γιατί η πραγματική λογοτεχνία να παραγκωνίζεται σε τέτοιο βαθμό. Αξιοσημείωτη είναι η ειλικρινής παραδοχή εκδότη, για τη μαζική στροφή προς τους ευπώλητους «εύπεπτους» τίτλους. Υποστήριξε πως από τη δική τους πλευρά, αγνοήθηκε η αναγκαία πρόνοια για τη δημιουργία και διατήρηση ενός πιο εκλεπτυσμένου αναγνωστικού κοινού.


Ίσως ακόμη η αποχή των ανδρών από την ενασχόληση της ανάγνωσης, να αποτέλεσε εφαλτήριο ώστε τα βιβλία σήμερα να αποτελούν κατεξοχήν γυναικεία υπόθεση. Σε παράλληλη τροχιά, το μάρκετινγκ και οι τρόποι διοχέτευσης, προβολής και δημιουργίας «ευπώλητων τίτλων» σήμερα, οπωσδήποτε δε μπορούν να μην αναφερθούν.



Όμως αν τολμήσουμε να κοιτάξουμε ακόμη βαθύτερα, δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως στον τόπο μας, εδώ και πολλά χρόνια, η έννοια του βιβλίου ταυτίστηκε με αυτήν του «παραθαλάσσιου αξεσουάρ» και των διακοπών. Το «ανάλαφρο» επικράτησε, όχι μόνο λόγω των παραπάνω, μα αφού εναρμονίστηκε με το νεοελληνικό τρόπο ζωής, αυτόν της ξενοιασιάς, της απόλυτης γνώσης για το όλο, του δύστυχου μας νεοπλουτισμού, του κατακερματισμού της κοινωνίας.


Με άλλα λόγια, ο βαθύτερος κλονισμός των αξιών, δε θα μπορούσε παρά να αντικατοπτρίζεται και στην απομάκρυνση από το μυθιστόρημα, που οι σελίδες του στοχεύουν στην ψυχή μας.


Διανύοντας τους χρόνους των «οικονομικών πολέμων» οι κλυδωνισμοί και τα νέα δεδομένα στην κοινωνία, μας εξωθούν είτε στην καθήλωση και τη μοιρολατρία, είτε στην αναθεώρηση ή ακόμη και ριζοσπαστικοποίηση των θέσεων, των αντιλήψεων, της κοσμοθεωρίας μας. Η ιστορία το έχει αποδείξει τρανταχτά, πως κάθε βαθιά κρίση, μπορεί να οδηγήσει ένα λαό σε δύο διαφορετικά μονοπάτια. Το ένα είναι η έσχατη παρακμή και το άλλο μια ποθούμενη αναγέννηση. Ο δεύτερος, ο καλός «δρόμος» δεν αποτελεί καθόλου ουτοπική συσχέτιση με το θέμα που εξετάζουμε.


Αρκεί  να σκεφτούμε πως οι δύσκολοι καιροί, έδιναν πάντοτε έναυσμα για ουσιαστική πνευματική δημιουργία. Η πολύπλευρη κρίση της εποχής, προβληματίζει, απασχολεί, δεν αφήνει ανέπαφο κανέναν. Κυοφορεί η ίδια τα ερεθίσματα που μελλοντικά θα διαμορφώσουν τα νέα πρότυπα, ίσως νέα ρεύματα, μα και την αναγκαία στροφή ενός πλέον συνειδητοποιημένου αναγνώστη προς την ουσία του γραπτού λόγου. Τότε πια θα γίνει ορατή μια επάνοδος της γνήσιας λογοτεχνίας σε θέση που θα της αρμόζει.


Με τους –αναπόφευκτους- σύγχρονους τρόπους προβολής και ανάδειξης, ίσως μελλοντικά δούμε ένα νέο λογοτεχνικό άθλο στην κορυφή των καλύτερων, όχι από μια τυχαία ανατροπή, μα γιατί η ίδια η εσωτερική μας αναγέννηση θα το απαιτεί. Εκεί ακριβώς –για να απαντήσουμε και στο πρωταρχικό μας ερώτημα- θα είναι η στιγμή που και οι  αναγνώστες των εύκολων τίτλων, ενδεχομένως αποτολμήσουν μια σπουδαία μετάβαση προς το ουσιώδες της ανάγνωσης.
 Έστω κι αν το κίνητρο τους τότε θα παραμένει το ίδιο με τώρα : να προσθέσουν στη συλλογή τους το νέο best seller..

  
Δε θα είναι σε καμία περίπτωση «χαμένοι».

Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

''Mindland'' της Γιώτας Παπαδημακοπούλου (Culture now.gr)

Ο Γιώργος Γιαντάς συστήθηκε στο αναγνωστικό κοινό μέσω του βιβλίου του, "Ως Την Τελευταία Πνοή", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη. Ένα βιβλίο που ταξίδεψε τους αναγνώστες στα χρόνια της Μικρασιατικής Καταστροφής και όσα την ακολούθησαν.




 «Σίγουρα είναι μεγάλο τόλμημα για έναν Έλληνα συγγραφέα να προσεγγίσει τα μονοπάτια της δυστοπικής λογοτεχνίας όμως ο Γιώργος Γιαντάς, τα καταφέρνει αρκετά καλά, δίνοντάς μας ένα μυθιστόρημα που, για τα ελληνικά ειδικά δεδομένα, διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από όλα εκείνα που έχουμε συνηθίσει..»

Πριν λίγο καιρό, κυκλοφόρησε το δεύτερό του βιβλίο με τίτλο, "Mindland", το οποίο, τόσο ως προς το ύφος όσο και ως προς την θεματολογία του, είναι πολύ διαφορετικό. Γιατί αυτή τη φορά, ο Γιώργος Γιαντάς επιχειρεί να προσεγγίσει ένα διαφορετικό λογοτεχνικό μονοπάτι, αυτό της δυστοπικής αφήγησης, μεταφέροντάς μας σε έναν κόσμο του μέλλοντος όπου κανένας μας δεν θα ήθελε να ζήσει ο οποίος ωστόσο, δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να αποτελέσει μια ζοφερή πραγματικότητα.
Η Mindland είναι ένας κόσμος ο οποίος, σε αρκετά πράγματα, θυμίζει την σημερινή κοινωνία. Υπάρχουν όμως μεγάλες και ουσιαστικές διαφορές. Ο κόσμος, δεν υφίσταται πλέον όπως τον γνωρίζουμε σήμερα αλλά, έχει οδηγηθεί σε μια καταστροφή του περιβάλλοντος που έχει οδηγήσει τους ανθρώπους να ζουν σε γυάλινες πολιτείες, όπου ο αέρας φιλτράρεται για να τους επιτρέπει να συνεχίσουν να ζουν και που η τεχνολογία, δεν αποτελεί απλά αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας αλλά, έναν αρρωστημένο θα λέγαμε, τρόπο ζωής. Η Mindland, είναι ένας εικονικός κόσμος όπου οι χρήστες επισκέπτονται και έχουν την δυνατότητα να ζήσουν, όσα δεν μπορούν στον έξω κόσμο. Παράλληλα, ο κάθε χρήστης, έχει τη δυνατότητα να διαμορφώσει το προφίλ του κατά πως εκείνος επιθυμεί, δημιουργώντας αν το θέλει, μια εικόνα του εαυτού του πολύ διαφορετική από αυτήν που ισχύει στην πραγματικότητα, να ενοικιάσει φίλους, ακόμα και να χτίσει μια οικογενειακή ζωή. Τι όμως είναι αυτό που κρύβεται πραγματικά πίσω από την Mindland και τους σκοπούς που αυτή εξυπηρετεί.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω διαβάσει το προηγούμενο βιβλίο του συγγραφέα, παρά μονάχα έχω ακούσει ιδιαίτερα θετικά σχόλια γι' αυτό, από γνωστούς και φίλους. Έτσι, δεν είμαι σε θέση να μιλήσω για την εξελικτική πορεία της γραφής του. Αυτό όμως που διαπιστώνω διαβάζοντας το "Mindland" είναι πως, ο Γιώργος Γιαντάς, έχει έναν πολύ όμορφο τρόπο να αποτυπώνει τις λέξεις στο χαρτί. Ο γλωσσικός πλούτος του κειμένου, φανερώνει έναν άνθρωπο με γνώσεις και που παράλληλα, έχει την ικανότητα να τις αναπτύξει. Η ροή του κειμένου είναι στρωτή, ακολουθεί μια γραμμική πορεία και σ' όλη την διάρκεια της ανάγνωσης, δεν παραλείπει να μας δώσει ικανοποιητικές ως προς την ποσότητα και την ποιότητα, πληροφορίες οι οποίες και αφορούν τον κόσμο που εκείνος έχτισε. Έτσι, ακόμα κι αν κάποιος δεν είναι εξοικειωμένος με την τεχνολογία, μπορεί να κατανοήσει την πορεία της μέσα στον χρόνο και το πως αυτή οδηγήθηκε σε μια εικονική, μελλοντική πραγματικότητα η οποία, με πλαστό τρόπο, εγκλώβισε την ανθρωπότητα.
Βασικός πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Μπρεντ ο οποίος, αν και ζει σύμφωνα με τα πρότυπα της υπάρχουσας κοινωνίας που περιγράφεται στο μυθιστόρημα αυτό, που αν και η Mindland αποτελεί ένα πραγματικό κομμάτι της καθημερινότητάς του, καλείται κάποια στιγμή να αντιμετωπίσει τους φόβους του, τον ίδιο του τον εαυτό αλλά και την αλήθεια πίσω από την εικόνα, που εγκλώβισε τον κόσμο και τον διαμόρφωσε ώστε να φτάσει σε μια συγκεκριμένη κατάσταση η οποία, δεν αποκλείεται να συνεχίσει έτσι ώστε να καταδυναστεύσει ακόμα περισσότερο τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τη δυνατότητα επιλογής, αντίστασης. Και τελικά αναρωτιέσαι, είναι καλύτερα να ζεις σε έναν θεωρητικά ασφαλή κόσμο χωρίς να ξεχωρίζεις ή να κάνεις το βήμα εκείνο που μπορεί να αλλάξει, τόσο εσένα όσο και τον κόσμο μέσα στον οποίο υπάρχεις; Όλα αυτά που είναι πραγματικά, μπορούν να αντικατασταθούν από κάτι τόσο ψεύτικο;
Σίγουρα είναι μεγάλο τόλμημα για έναν Έλληνα συγγραφέα να προσεγγίσει τα μονοπάτια της δυστοπικής λογοτεχνίας όμως ο Γιώργος Γιαντάς, τα καταφέρνει αρκετά καλά, δίνοντάς μας ένα μυθιστόρημα που, για τα ελληνικά ειδικά δεδομένα, διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από όλα εκείνα που έχουμε συνηθίσει. Και δεν μπορούμε παρά να του πούμε μπράβο γι' αυτή του την προσπάθεια, που αποτελεί μια παράτολμη επιλογή, ειδικά σε ένα σήμερα που φοβάται να αντικρίσει το μέλλον που φαίνεται να πλησιάζει απειλητικά αλλά, και σε ένα λογοτεχνικό παρόν όπου η ξένη δυστοπική λογοτεχνία , έχει κερδίσει μεγάλο έδαφος και φανατικούς θαυμαστές. Για τους αμύητους ειδικά, στο είδος αναγνώστες, το "Mindland" είναι μια ευχάριστη, με δομή και σταθερή ροή πληροφοριών, έκπληξη, που ίσως θα τον ενδιέφερε.
                                                                               
                                                                                     Γιώτα Παπαδημακοπούλου

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Η αίσθηση του εικονικού περιβάλλοντος του προσομοιωτή ήταν πάντα εξαιρετική..

'' Η αίσθηση του εικονικού περιβάλλοντος του προσομοιωτή
ήταν πάντα εξαιρετική, όπως την πρώτη φορά. Παρατήρησα
πως κάποια αναβάθμιση είχε προσθέσει ολοζώντανα χρώμα-
τα στα υπαίθρια σημεία κι ένα πεντακάθαρο γαλάζιο στον
ορίζοντα. Υπήρχε κινητικότητα στην αλέα με τη λίμνη, αλλά
και στο ζωολογικό κήπο, και ως το Κάστρο απόρησα με την
παρουσία τόσων πολλών χρηστών. Ήταν ακόμη νωρίς το
απόγευμα και μου φαινόταν περίεργο. Στην Όγδοη λεωφόρο
ένας ιερέας που έκανε τζόκινγκ με προσπέρασε ακολουθού-
μενος από δύο βιαστικά δίδυμα με κοτσίδες, που δε διέφεραν
σε τίποτα απολύτως. Στο διώροφο edit spot που υπήρχε στη
συμβολή με την πλατεία επικρατούσε κοσμοσυρροή: στρατη-
γοί, κοντέσες, ένας παλιός Ρομπέν των Δασών, μια παρέα από
Βίκινγκς, κυρίες με πέπλο, μια νύφη και κάμποσοι βασιλιά-
δες. Από τότε που παρουσιάστηκε
η αμφίεση του βασιλιά έγινε το φετίχ των ευπόρων και των πλουσίων γενικότερα.   

Η Μindland γέμισε από τέτοιους, παρόλο που η στολή εκείνη
δεν είχε ιδιαίτερα υψηλό κόστος. Καθένας μπορούσε να πα-
ρουσιάζεται ως βασιλιάς, ακόμη κι αν στην πραγματικότητα
ήταν κάθε άλλο παρά εύπορος. Για το λόγο αυτόν, αργότερα,
ακουγόταν πως οι πραγματικοί πλούσιοι που περιφέρονταν
κατέφυγαν σε μια νέα κρυφή μόδα με τα χαρακτηριστικά ενός
επαίτη: με ξεχειλωμένη καζάκα, σανδάλια και μπόγο κρεμα-
σμένο στην πλάτη. Αυτός ήταν τελικά ο τρόπος για να περ-
νούν «απαρατήρητοι» ή απλώς να υποδηλώνουν τη μετριο-
φροσύνη τους ή έστω να ξεχωρίζουν και πάλι από το πλήθος.
Οι στολές των «ρακένδυτων» κάθε τύπου ήταν άλλωστε οι φτη-
νότερες. Όταν επικράτησε αυτή η μεταστροφή βέβαια, η
Mindland γέμισε και πάλι από τέτοιους κακομοίρηδες που
ήθελαν να κερδίσουν το ενδιαφέρον, μια γνωριμία, ή απλώς
ένα φίλο παριστάνοντας τους καμουφλαρισμένους αφέντες.
Χαζεύοντας τις στολές στο edit spot ενεργοποίησα τη λίστα
φίλων στην επάνω αριστερή γωνία του ορίζοντά μου. Ο Tάμι
ήταν ανενεργός κι αυτό με παραξένεψε, καθώς πάντα τέτοια
ώρα τον έβρισκα συνδεδεμένο και συναντιόμασταν καθ’ οδόν.
Τον κάλεσα μέσω της ρύθμισης του προσομοιωτή απευθείας
στο προσωπικό του τηλέφωνο, μα και πάλι δεν έλαβα απόκρι-
ση. Το edit spot είχε στη βιτρίνα του μια καινούρια στολή που
δεν είχα ξαναδεί, το δύτη, μα ήταν δύτης αρχαίος,
με σκάφανδρο, και μόνο σε βιβλία είχα αντικρίσει τέτοιον.
 

Μια πριγκίπισσα απέσπασε την προσοχή μου.
«Να περάσω;»
Παραμέρισα σιωπηλά για να εισέλθει στο spot έχοντας
αρκετά δευτερόλεπτα για να παρατηρήσω από κοντά το προ-
σεγμένο της πρόσωπο. Θα είχε σίγουρα αφιερώσει αρκετές
ώρες για να δημιουργήσει ένα τόσο γλυκό γκριζοπράσινο
βλέμμα με μεγάλες βλεφαρίδες και λεία ροδοκόκκινα μάγου-
λα, που αναδείκνυαν εξαίρετα τις γωνίες του προσώπου της.
Η λεπταίσθητη επεξεργασία στο προφίλ της ήταν ολοφάνε-
ρη. Κόκκινα, ζεστά χείλη σε αρμονία με τα σκουλαρίκια σε
σχήμα μικρής καρδιάς και πλούσια καλοχτενισμένα μαλλιά
που αγκάλιαζαν ζεστά το φόρεμα στη λεπτή κορμοστασιά
της. Η μικρή ελιά στο πιγούνι επιβεβαίωνε την έμφασή της
στην παρουσία... Όμορφη και στ’ αλήθεια; Ίσως ναι, ίσως
και όχι. Μα σίγουρα ένα τέτοιο προφίλ ήταν σαγηνευτικό.
Άλλωστε η στολή του πρίγκιπα ή της πριγκίπισσας υποδήλω-
νε συνήθως άνθρωπο ευγενικό και με διάθεση για κοινωνι-
κές σχέσεις. Χρήστες με τέτοιες στολές υπήρχαν πάμπολλοι
στον πολυχώρο του Κάστρου τις βραδινές ώρες, όπου η πε-
ρίσταση απαιτούσε μια κομψή παρουσία. Την ακολούθησα
για ώρα με το βλέμμα μου, να χαζεύει μία μία τις βιτρίνες
του spot ανάμεσα στους υπόλοιπους. Δεν έδειχνε την πρόθε-
ση ν’ αγοράσει κάτι. Σκέφτηκα ότι αν αυτό το πρόσωπο ήταν
αληθινό θα διέκρινα καθαρά τη ματιά της αφηρημένη να
αντανακλάται στο τζάμι, την έκφρασή της σκεπτική, με ανα-
γκαία την περιπλάνηση για να αφαιρεθεί από σκέψεις. Τα
προσωπεία των χρηστών δεν παρείχαν φυσικά λεπτομέρειες
με τέτοια υψηλή ακρίβεια. Στράφηκε προς τη μεριά μου σαν
να αντιλαμβανόταν πως την παρατηρούσα, με κοίταξε και
τότε άλλαξα την πορεία του βλέμματός μου..''

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Παρουσίαση της "MindLand" στην Αθήνα

Κυριακή 19 Μάη, στις 20:00, στο καφέ "Αίτιον"
 (Τζιραίων 8 - Μακρυγιάννη, σταθμός μετρό Ακρόπολη) 
 Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι συγγραφείς Νατάσα Γκουτζικίδου, Κάκια Ξύδη καθώς και ο ποιητής Τάσος Σταυρακέλης.

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

''Ως Την Τελευταία Πνοή'' της Νατάσας Γκουτζικίδου

Κρατώντας στα χέρια σου το βιβλίο του συγγραφέα Γιώργου Γιαντά, Ως την τελευταία πνοή, εκ πρώτης εντυπωσιάζεσαι από το εξώφυλλό του. Πρόσφατα, πληροφορήθηκα πως είναι εμπνευσμένο από την ιστορία του Τριστάνου και της Ιζόλδης, που προσωπικά κατατάσσω στις αγαπημένες μου. Έπειτα, είναι ο τίτλος. Έχω αναφέρει επανειλημμένως πως οι τίτλοι είναι από τα πρώτα στοιχεία, αν όχι το πρώτο, που προσελκύουν το ενδιαφέρον μου. Ως την τελευταία πνοή… Σε κάνει να αναρωτιέσαι τι μπορεί να είναι αυτό που θα σε κρατήσει μέχρι την τελευταία σου πνοή ζωντανό. Ένα πράγμα μόνο μπορώ να σκεφτώ και αυτό είναι η αγάπη. Εκ πρώτης λοιπόν, αναρωτήθηκα αν και για τον συγγραφέα και φίλο Γιώργο Γιαντά ισχύει το ίδιο.


«ένα έργο βαθιά αντιπολεμικό.
Τολμώ να πω πως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα και πιο ‘δυνατά’ βιβλία που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.»


 Από τις πρώτες κιόλας σελίδες, καθίσταται σαφές πως θα ταξιδέψουμε στο παρελθόν, σε μια εποχή ταραγμένη, γεμάτη μνήμες και πόνο,  σε έναν τόπο ευλογημένο από τον ήλιο και τη θάλασσα, αλλά και κατατρεγμένο από τον εχθρό. Είναι η Σμύρνη του 1915, η Σμύρνη του 1920, η Σμύρνη της καταστροφής, του μύθου και του ένδοξου παρελθόντος της.

Βασικός πρωταγωνιστής του βιβλίου, ο Αλέξανδρος Βελισσαρίου. Τα τερτίπια της μοίρας οδηγούν τα βήματά του στην κοσμοπολίτισσα Σμύρνη, εκεί όπου οι λαοί συγκατοικούν αρμονικά, παρά τα όσα οι πολιτικοί ορίζουν.  Η ζωή τρέχει κι εκείνος την ακολουθεί, άλλοτε σαν έμπορος και άλλοτε σαν στρατιώτης, μα πάνω απ’ όλα, σαν άνθρωπος με πάθη, ιδανικά και θέλω.

Ο συγγραφέας παρουσιάζει το κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό πλαίσιο της εποχής (ο πόλεμος στην Ευρώπη και οι συνέπειες για την Ελλάδα, η πολιτική κατάσταση στη χώρα, οι μέρες του Βενιζέλου στην εξουσία, η κάθοδος και η επανεκλογή του, οι αποφάσεις που όρισαν τη μοίρα της Μικράς Ασίας και οδήγησαν τελικά στα γεγονότα του 1922) χωρίς να κουράζει. Το αντίθετο, για την ακρίβεια. Όλα καταθέτονται προσεχτικά, αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας που έχει πλέξει τόσο περίτεχνα ο συγγραφέας.

Ο Γιώργος Γιαντάς, με το πρώτο του βιβλίο, θεωρώ πως μαγεύει τον αναγνώστη. Οι περιγραφές του σε πολλά σημεία είναι συγκλονιστικές, σχεδόν νιώθεις πως θα απλώσεις το χέρι και θα αγγίξεις τους ήρωες. Η θεία Θεανώ, ο θείος Σωτήρης, η Χρυσάνθη, ο Βασίλειος, ο Μιχάλης, ο Νεσκέρογλου και η πανέμορφη κόρη του Γιασμίν.  Η Σμύρνη της αρμονικής συνύπαρξης των λαών, η κοσμοπολίτισσα πόλη, το σταυροδρόμι των λαών, εκεί από όπου τα πλοία ξεκινούσαν το ταξίδι τους για τις εφτά θάλασσες του κόσμου. Οι συνήθειες των κατοίκων, οι αντιθέσεις, οι μάνητες και τα πάθη…

Ένα βιβλίο για τον πόλεμο, που ανακατώνει τις ζωές των ανθρώπων, τις εξοστρακίζει από την πορεία τους, αλλά που δεν είναι ικανός να ξεριζώσει την ελπίδα, ένα έργο βαθιά αντιπολεμικό.

Τολμώ να πω πως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα και πιο ‘δυνατά’ βιβλία που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.

Ρίγησα διαβάζοντας το ακόλουθο απόσπασμα, γι’ αυτό και επέλεξα να το μοιραστώ μαζί σας : Σε όρισα επίγονο... Το μονοπάτι σου το χάραξαν ο Υδάσπης, η Περσέπολη, η Βακτριανή, η Ζαδράκαρτα... Σ' έφεραν ανέγγιχτο ως το κάλεσμα της μοίρας, αείχρονο, ατόφιο, αθάνατο από φύσημα των καιρών... Σε πρόσμεναν ολότελα, καρτερικά, αιώνια, πλέκοντας την τύχη σου, καλώντας σε στον πρώτο σου σταθμό. Τον Ίωνα άνεμο, που αόρατα σε χάλκευσε με ζωή. Ήσουν ενωμένος μ’ αυτήν, δίχως ψεγάδι, δίχως αίμα αληθινό, δίχως πόνο θνητό. Οι δρόμοι σου απλώθηκαν ποτάμια, οι σκιές σου φώτισαν έλατα, γη, ζωντανεμένα κάστρα να φέρεις πίσω σ’ εκείνους, ορίστηκες για να ορίσεις… Ήρθε η ώρα η αθάνατη, αθάνατος να’ σαι ξανά, αγέρωχος, μαρμάρινος. 
 http://natasagoutzikidou.blogspot.gr/2012/08/blog-post_21.html

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

"Mindland" από τον Ηλία Παπαγεωργίου (ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ 22-ΦΕΒ-2013)


Mε τον τίτλο «MINDLAND» κυκλοφόρησε το δεύτερο μυθιστόρημα του Γιώργου Γιαντά μετά το επιτυχημένο «Ως την τελευταία πνοή» ένα μυθιστόρημα που έκανε εξαιρετική εντύπωση.
Το νέο, λοιπόν, μυθιστόρημα (εκδόσεις του οίκοι Λιβάνη, σελίδες 302), είναι διαφορετικό από ένα συνηθισμένο κείμενο τέτοιου είδους. Εδώ δεν έχουμε ιστορικά γεγονότα ως αφετηρία της αφήγησης, της δράσης και της πλοκής. Δεν ιστορούνται γεγονότα γνωστά στον αναγνώστη, ώστε να βαδίζει σε οικεία μονοπάτια και να αναμένει εξελίξεις προορατικές. Αντίθετα, το «περιβάλλον» του μυθιστορήματος μετακινείται από το ρεαλισμό στη φαντασία, από το πιθανό στο απίθανο, από το ενδεχόμενο στο νοητικά απρόσιτο.
 

«Δεν ιστορούνται γεγονότα γνωστά στον αναγνώστη, ώστε να βαδίζει σε οικεία μονοπάτια και να αναμένει εξελίξεις προορατικές. Αντίθετα, το «περιβάλλον» του μυθιστορήματος μετακινείται από το ρεαλισμό στη φαντασία, από το πιθανό στο απίθανο, από το ενδεχόμενο στο νοητικά απρόσιτο.
Η «ιστορία» αρχίζει με τις συνέπειες ενός πυρηνικού πολέμου, εξαιτίας του οποίου η  ανάγκη επιβίωσης επιβάλλει στους ανθρώπους να δημιουργήσουν «πόλεις-γυάλες», μέσα στις οποίες τα πάντα είναι τεχνητά: από τον αέρα που αναπνέουν μέχρι τα μέσα διατροφής, μεταφοράς, εργασίας, επικοινωνίας. Πρόκειται για έναν μεταπυρηνικό κόσμο, τον οποίο ο σημερινός άνθρωπος ούτε κατανοεί και, πολύ περισσότερο, δε θα ήθελε να γνωρίσει. Μέσα σε μια τέτοια ηλεκτρονική πόλη ο καθένας ζει στο δικό του κόσμο. Καθηλωμένος μπροστά στην οθόνη του δικού του προσομοιωτή (δηλ., ηλεκτρονικό υπολογιστή προχωρημένης τεχνολογίας) και χρησιμοποιώντας το δικό του ηλεκτρονικό εξοπλισμό μπορεί να περπατήσει, να συνάψει ερωτικές σχέσεις, να «συναντήσει φίλους, να συνάψει κάθε είδους σχέσεις με άτομα που ποτέ δεν είδε ούτε νιώθει την ανάγκη να δει, να νοικιάσει φίλους και συντροφιές με μόνο κριτήριο την εξωτερική εμφάνιση που ο «άλλος» παρουσιάζει μέσα από το δικό του προσομοιωτή και το οποίο προφίλ μπορεί να αλλάζει σύμφωνα με τα γούστα του. Παρουσιάζεται δηλαδή σαν πρίγκιπας-πριγκίπισσα, σαν νέος ή γέρος, σαν ωραίος ή δυσειδής, ανεξάρτητα από τη φυσιολογική του θέση ή εμφάνιση. Άρα, πρόκειται για έναν κόσμο αποκλειστικά εικονικό, μη πραγματικό, απόλυτα φανταστικό και, ως εκ τούτου, αφύσικο. Επομένως, απουσιάζει η ζεστασιά της αγάπης, η ευαισθησία, η αληθινή φιλία, ο γνήσιος έρωτας, το φυσιολογικό σεξ, η αυθόρμητη αγκαλιά και το αγνό φιλί.

Μέσα σε αυτό το κλίμα κινείται ο συγγραφέας με μεγάλη επιδεξιότητα, και καταφέρνει να μας δώσει τα χαρακτηριστικά ενός κλασικού μυθιστορήματος: πιθανή ιστορική βάση, πλοκή, περιέργεια, αγωνία, απροσδόκητα, χιούμορ, προβληματισμό, σφαιρικότητα, λύση, ακόμη και κάθαρση!
Πέρα από το περιεχόμενο, ο αναγνώστης απολαμβάνει ένα κατανοητό κείμενο, μια ελληνική γλώσσα άρτια στη λεκτική και ορθογραφική της χρήση, ένα συγγραφέα, που παρά το νεαρό της ηλικίας του, σέβεται τον αναγνώστη και ξέρει να τον ψυχαγωγεί με την κύρια έννοια της λέξης (αγωγή της ψυχής και του πνεύματος).
Συγχαίρω τον εξαίρετο μυθιστοριογράφο, Γιώργο Γιαντά, φίλο και παλιό μαθητή μου, και του εύχομαι να συνεχίσει με την ίδια ζέση το υπέροχο έργο της συγγραφής.
Συνιστώ ανεπιφύλακτα σε μικρούς και μεγάλους να διαβάσουν το πρωτότυπο και πρωτοποριακό τούτο βιβλίο.
 
Ηλίας Παπαγεωργίου, δρ Φ.

 http://www.dimokratism.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=15298%3Amindland---&catid=42%3Abook-presentation&Itemid=61

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Παρουσίαση της MindLand στο Λαγονήσι (27-02-2013)

 Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου, στις 6 το απόγευμα, στο Πολιτιστικό Κέντρο Λαγονησίου (Λεωφ. Καλυβίων 62) 
 Ομιλητές: Eλένη Σαργένη, Ποιήτρια, Μέλος του Συνδέσμου Ελλήνων Λογοτεχνών, 
Λένα Γρηγοριάδη, Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου «Το Λαγονήσι», 
Τατιάνα Τσαραμιάδου, Παιδαγωγός-Οικογενειακή Σύμβουλος, Διευθύντρια Επιστημονικού Κέντρου «Οικογένεια» & Παιδικού Πανεπιστημίου, 
Μιχάλης Μωραΐτης, Τελειόφοιτος Ψυχολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, με εμπειρία σε θέματα διαδικτυακών εξαρτήσεων.

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

''Mindland'' του Ηλία Μαραβέγια ( ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 03-02-2013 )



(του Ηλία Μαραβέγια)
Με το πρώτο του βιβλίο μας  ταξίδεψε στο παρελθόν την περίοδο της Μικρασιατικής καταστροφής. Το καινούριο του μας πάει στο μέλλον, σε μια απέραντη διαδικτυακή πολιτεία, τη Mindland. Αυτός είναι ο τίτλος της νέας ιστορίας που γέννησε η φαντασία του Γιώργου Γιαντά, ενός συγγραφέα που ήρθε για να μείνει στα λογοτεχνικά δρώμενα. Γεννημένος και μεγαλωμένος στη Μυτιλήνη, θυμάται έντονα την ανεμελιά των παιδικών του χρόνων, το παιχνίδι στους δρόμους και την ηρεμία της θάλασσας.
«Χωρίς την αίσθηση της θάλασσας κάπου κοντά μου ασφυκτιώ», λέει ο νεαρός συγγραφέας. Από πολύ μικρός είχε μια ακατάπαυστη επιθυμία να δημιουργεί σενάρια με σκίτσα και κάποιες μικρές ιστορίες. Επί της ουσίας όμως η λογοτεχνία μπήκε στη ζωή του εντελώς απρόσμενα. 
«Έγινε όταν βρέθηκα κάπου μακριά και βρήκα τον χρόνο να κοιτάξω μέσα μου όλα εκείνα που κάποια στιγμή ζήτησαν να έρθουν στην επιφάνεια». Ο λογοτέχνης συστήθηκε στο κοινό το 2011 από τις εκδόσεις Λιβάνη με το έργο του «Ως την τελευταία πνοή»
           «Θέλησα να δημιουργήσω κάτι διαφορετικό και διαχρονικό. Αν σε κάμποσα χρόνια από τώρα θα το διαβάζουν ακόμη ως πηγή ή ως μυθιστόρημα για τη Μικρασιατική καταστροφή, τότε θα έχω πετύχει το σκοπό μου» αναφέρει. Η έμπνευση για το 2ο μυθιστόρημα του που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τον ίδιο εκδοτικό οίκο, γεννήθηκε κατά τη διαβίωση του στη μεγαλούπολη.
         «Είναι εντυπωσιακό ότι μπορείς να περπατήσεις ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους δίχως να ανταλλάξεις κουβέντα με κανέναν. Η Mindland είναι το μωσαικό μιας κοινωνίας που ολοένα μας πλησιάζει.Η ζωή γίνεται εικόνα κι εμείς μαθαίνουμε να ζούμε μέσα σε αυτήν»
Στη Mindland περιγράφεται ένας διαδικτυακός κόσμος πολύ πιο εξελιγμένος από τις σημερινές σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Σ’αυτόν ο καθένας κρυμμένος πίσω από ένα προφίλ, δίχως να μετακινηθεί από το σπίτι του, μπορεί να συνάψει εικονικές σχέσεις, να νοικιάσει φίλους και να αμπαρωθεί ολότελα στην ιδιωτική μοναξιά της προσομοίωσης.
 «Θεωρώ ότι τα social media έχουν υποκαταστάσει κατά ένα μεγάλο ποσοστό την προσωπική και άμεση ανθρώπινη επικοινωνία. Δεν πρέπει όμως να λησμονούμε ότι προσφέρουν αμεσότητα, πληροφορίες, απόψεις και ιδέες» σημειώνει ο Γιώργος Γιαντάς, διευκρινίζοντας ότι εικονικά το διαδίκτυο «ενώνει» τους ανθρώπους, αλλά χρειάζεται προσοχή μιας και η κατάχρηση του μας οδηγεί σε αποξένωση και μοναξιά.