Αγάπη στην πρωτογενή της μορφή

Βαδίζει στα πέντε. Οπότε οι διαφωνίες μας γίνονται συχνότερες και πιο έντονες. Κάποιες φορές συμφωνούμε, προκύπτει συμβιβασμός, άλλες πάλι όχι.

Τότε εκείνος επιμένει γκρινιάζοντας, κλαίγοντας, στο σημείο που δοκιμάζεται ξανά η υπομονή, όταν μάλιστα προηγείται η φόρτιση της καθημερινότητας.

Από μεριάς του, σε κάθε "σύγκρουση", ιδιαίτερα όταν πρέπει να αντιμετωπίσει κάποια "συνέπεια" ή '''τιμωρία', αντιτάσσει το παράπονο όπως και το ύφος και το βλέμμα της άδολης παιδικότητας.

Στα μάτια των παιδιών υπάρχει η αγάπη στην πρωτογενή της μορφή, που δε γνωρίζει άλλο από το δίκιο της αθωότητας. Αυτή η μορφή δε γνωρίζει από προσποιήσεις ανάλογα με τις συνθήκες. Πληγώνεται αλλά δεν πληγώνει. Διατηρεί τη μεγαλοσύνη να είναι μια ανοιχτή αγκαλιά, δε γνωρίζει τον τρόπο να ανταποδίδει πόνο, ούτε στέκεται σε μνησικακίες και μελοδραματισμούς του παρελθόντος. Το μόνο παρελθόν που γνωρίζει, είναι το ''τώρα''. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται τον κόσμο των ενηλίκων πριν τους τον διδάξει κάποιος. Με τη δική τους μοναδική ενσυναίσθηση αποδίδουν συγχώρεση με το βλέμμα τους, πριν από οποιαδήποτε απολογία.

Οποιαδήποτε αναζήτηση αυτής της αγάπης, στην πρωτογενή της μορφή, καταλήγει στην όψη ενός παιδικού προσώπου.