Στο πολυετές συγγραφικό ταξίδι, είχα την τύχη και
τη χαρά να γνωρίσω και ξεχωριστούς ανθρώπους. Ένας από αυτούς υπήρξε και ο
ποιητής Τάσος Σταυρακέλης. Ο Τάσος ήταν μοναχοπαίδι, γεννημένος στο Κερατσίνι, στέλεχος
του Πολεμικού Ναυτικού, συνήθιζε να αναπολεί
τα παιδικά χρόνια της αθωότητας, το παιχνίδι στις αλάνες, τις βόλτες με
τα ποδήλατα, με τον τρόπο που εμείς, όσοι προφτάσαμε εκείνες τις δεκαετίες,
συνηθίζουμε να αναπολούμε. Όχι από απλή νοσταλγία αλλά και γιατί ο κόσμος άλλαξε ριζικά μέσα σε λίγες
μόλις δεκαετίες σε σημείο που θα ήταν δυνατό να μιλάμε πια για «προδιαδικτυακή»
και «μεταδιαδικτυακή» εποχή. Μία μετάβαση που είχαμε την ατυχία να βιώσουμε,
φτάνόντας στην εποχή του «influencing» και της πλήρους επικράτησης της «εικόνας».
Όπως οι περισσότεροι που γεννήθηκαν τη δεκαετία του ΄70, έτσι και ο Τάσος αντιλαμβανόταν την παντοδυναμία του «εικονικού» όπως και
τα νέα «ήθη» και τις νέες πραγματικότητες. Αυτές τις νέες πραγματικότητες στηλίτευε συχνά με την
ποίηση του. Σε κάποια συνέντευξη του είχε πει «τα καλύτερα ποιήματα μου τα έγραψα λυπημένος. Ο πόνος βγάζει
δημιουργία σε μένα». Για όποιον παρακολουθούσε και τις δημοσιεύσεις του στα
μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γίνεται προφανές πως ένα μέρος αυτής της «λύπης»
προερχόταν από την άσχημη όψη, την κακογουστιά και ρηχότητα του κόσμου. Τα
ποιήματα του, παρά τη μελαγχολική τους διάθεση, διατηρούν συχνά μία νότα
ελπίδας και αισιοδοξίας, μία αχτίδα φωτός που συχνά διαγράφεται έστω και στον
τελευταίο στίχο. Ο λόγος του, η αισθητική των γραπτών του, παρουσίασαν
αξιοσημείωτη πρόοδο τα τελευταία χρόνια, οδηγώντας σε άρτια ποιήματα, με βάθος,
ουσία, πνευματικότητα. Το μυστήριο, το μεγαλοπρεπές, η χαρά, η λύπη, κάθε λεπτή
πτυχή της ανθρώπινης ψυχής αποτελεί συνήθως το συστατικό των έργων του.
Ωστόσο, ο άνθρωπος Τάσος απείχε από τα πρότυπα ενός
δημιουργού απομονωμένου σε απροσπέλαστο περιβάλλον. Ήταν ευχάριστος, έκανε
χιούμορ, καυτηρίαζε τα τεκταινόμενα των λογοτεχνικών κύκλων και εκδόσεων,
χωρίς ποτέ ο ίδιος να θυσιάζει την απλότητα – γνησιότητα του στο βωμό της φήμης.
Υπήρξε ένας πραγματικός μποέμ ποιητής, ανεξάρτητος από «δίκτυα» και «κύκλους», ένας
ταλαντούχος δημιουργός που έγραφε όταν ένιωθε την ανάγκη να γράψει. Αυτή είναι
και η σφραγίδα του ποιητή Τάσου, που τις νύχτες άναβε το τσιγαράκι του,
αγκάλιαζε την αγαπημένη του γατούλα, την Σούγκαρ, αφιέρωνε χρόνο σε πρωτότυπα κολάζ,
σε αυτοσχέδια διακοσμητικά και πίνακες που κοσμούσαν την κατοικία του, στους μικρούς
κάκτους στα γλαστράκια του μπαλκονιού του. Κρατούσε για τον εαυτό του την
προσωπική του ζωή, δεν έδινε δικαιώματα, διατηρούσε το ήθος και την ανθρωπιά
του.
Υπό αυτό το πρίσμα, ο Τάσος Σταυρακέλης ήταν ένας ανένδοτος
δημιουργός, ένας μοναχικός ιππότης σε μία λάθος εποχή. Τον τελευταίο χειμώνα
(2021) έγινε αισθητή η ξαφνική απουσία του από το διαδικτυακό του «ημερολόγιο»,
με τις φήμες να μιλούν για εισαγωγή του στο Ναυτικό νοσοκομείο, λόγω πυρετού
που τον ταλαιπωρούσε. Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου, ο Τάσος απεβίωσε σε ηλικία 50
ετών.
«Έβγαλα
από το μπαούλο την ψυχή μου
σεργιάνι στους
αφιλόξενους δρόμους
της γκρίζας
πόλης
όλα τα
θέλω μου
κάτω απ’ τ’
αστέρια
Σκότωσα τα
πρέπει και τα μη,
και με το
αίμα τους έγραψα
στο τετράδιο
της καρδιάς μου,
τη λέξη «ελευθερία»
έσπασα τα
δεσμά μου
γιατί η
ελευθερία δε φορά χειροπέδες
και φίμωτρα»
Τ. Σταυρακέλης
Έργα
του:
-
Οι κραυγές της
σιωπής, εκδ. Λεξίτυπον, Αθήνα, 2011,
-
Δρώμενα ψυχής, εκδ. Λεξίτυπον, Αθήνα, 2012
-
Το κοντσέρτο της νοσταλγίας, εκδ. Όστρια, Αθήνα,
2014
-
To προσωπικό του ιστολόγιο:
http://tasosstavrakelis-aigokeros71.blogspot.com/
