Ένας χρόνος 'Πνοής'

- Τέσσερα μερόνυχτα το πάλευα το βιβλίο σου. Πόσο καιρό είπες σου πήρε;

Στην παρατήρηση αυτή ενός στενού φίλου, ο ήχος της απάντησης υπήρξε σχεδόν αστείος:

- Περίπου δύο χρόνια..

        Κάπου 24 μήνες για ένα αποτέλεσμα τόσο σύντομης διάρκειας. Που μάλιστα, μπορεί και να μην ικανοποιήσει τον αναγνώστη, να του αφήσει κενά, να τον μελαγχολήσει, ή και να τον απογοητεύσει.

Γιατί, εκείνος που είναι αποφασισμένος να συγγράψει για να διαβαστεί, δε μπορεί να είναι ποτέ εντελώς βέβαιος για εκείνο που θα καταθέσει ολοκληρωμένο. Καθενός λογοτέχνη τα φύλλα, αρχικά έχουν σκούρο χρώμα. Δεν είναι τόσο λευκά όσο φαίνονται, αφού αποτελούν ένα σκοτεινό μονοπάτι όπου ο ίδιος οφείλει να φωτίσει την αρχή, τη συνέχεια και το τέλος του. Όποιο λοιπόν κι αν είναι αυτό που θα προκύψει, πρώτος ο δημιουργός του, γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τη μοναξιά της διαδρομής, τις ώρες που δαπανήθηκαν, τις λεπτομέρειες που σχολαστικά ερευνήθηκαν, τα ψήγματα της ψυχής που κρυφά ή φανερά κατατέθηκαν. Κι όλα τούτα για ένα έργο που θα διαβαστεί στα τέσσερα μερόνυχτα, ίσως και σε ακόμη μικρότερο χρόνο. Εδώ απογυμνώνεται η ματαιοδοξία του ανθρώπου που συγγράφει.. εδώ και στη φράση:

‘Είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο’

Οι κουβέντες αυτές είναι σχεδόν το ίδιο σύντομες με το τελικό αποτέλεσμα! Γι’ αυτό, όσες φορές κι αν ακουστούν, έχουν πάντοτε για τον δημιουργό την ίδια αξία, την ίδια βαρύτητα.

Η ευγνωμοσύνη για την ηθική ικανοποίηση, συχνά είναι δύσκολο να εκφραστεί απόλυτα. Στην προκειμένη περίπτωση, αφού αισίως συμπληρώνεται ένας χρόνος κυκλοφορίας αυτού του έργου, αποδεικνύεται πως η προσπάθεια αυτή, έχει ακόμη δρόμο πριν 'Την Τελευταία της Πνοή’. Έτσι, δώδεκα μήνες μετά, εξακολουθεί να ανασαίνει, χάρη σε όσους την εμπιστεύτηκαν, την πίστεψαν και την τίμησαν, ακολουθώντας την στο δικό της μονοπάτι. Αυτό είναι το δικό μου ευχαριστήριο, με την αναπόφευκτη συναισθηματική φόρτιση, μέσα από τις λίγες αυτές γραμμές.. όσο σύντομα κι αν μπορούν αυτές να διαβαστούν.