Ασυμφωνία εποχών

Επιστρέφοντας από τις διακοπές της, είχε κλεισμένα στις βαλίτσες της, ανακατεμένα πλέον, όλα τα ρούχα, τα προσωπικά της αντικείμενα, το μισοτελειωμένο μπουκαλάκι με το άρωμα, δύο πακέτα τσιγάρα που το ένα ήταν ολότελα άδειο, το μαγιό, μερικά κοχύλια που μάζεψε σε ένα μικρό γυάλινο δοχείο, τις αναμνήσεις από εκείνα τα ξέφρενα πάρτι στο beach bar της αγαπημένης της πλάζ και τυλιγμένο καλά σε ένα μισοσχισμένο αλουμινόχαρτο, το μαραμένο τριαντάφυλλο.

Πριν αγγίξει οτιδήποτε άλλο, τράβηξε το αλουμινόχαρτο, το ξετύλιξε, κοίταξε τα γερμένα του συρρικνωμένα φύλλα, τον κατάξερο του ανθό. Μια πνιγηρή μελαγχολία γέμισε την ανάσα της, ένας απροσδιόριστος λόγος που της υπενθύμισε ξανά ένα μόνο πράγμα: πως δεν είχε να θυμηθεί τίποτα. Απολύτως! Από όλα τα φλερτ, τα γέλια, το αλκοόλ, τα αστεία των φιλενάδων της, από όλα όσα έφερνε πάντα μαζί της κάθε τέλος καλοκαιριού, αυτή τη φορά δεν υπήρχε τίποτα. Σα να είχαν διαγραφεί όλα εκτός από ένα συμβάν τις πρώτες πρώτες μέρες των διακοπών, όπου ακουμπισμένη στο πάσο του καλοκαιρινού μπαρ, ακριβώς κάτω απ’ την πανσέληνο, ένας νεαρός την πλησίασε φορώντας ένα κατάμαυρο ρούχο με λευκό γιακά. Δε θα ήταν μεγαλύτερος της, ίσως και μικρότερος μάλιστα, με μάτια μικρού αγοριού, σχεδόν παιδικά, που αν δεν έστεκαν πάνω από εκείνο το σοβαρό στόμα, θα νόμιζες πως ήταν ένας έφηβος. Έτσι όπως στάθηκε μπροστά της, ήταν ολοφάνερο πως ήθελε να της μιλήσει, τόσο που οι φίλες της άρχισαν να κάνουν νόημα η μία στην άλλη γελώντας με υπαινιγμό.

Πράγματι, αυτός ο νεαρός άντρας, παράταιρος με την όλη ατμόσφαιρα αυτής της οριακά κουραστικής διασκέδασης, δίχως να τραβήξει στιγμή το βλέμμα του από εκείνη, την πλησίασε και με μια ελαφριά υπόκλιση της είπε:

- Είμαι πρίγκιπας! ο εκκωφαντικός ήχος των ηχείων, δεν της επέτρεψε να ακούσει με την πρώτη.

- Τι είπες; τον ρώτησε

- Είμαι πρίγκιπας! αυτή τη φορά άκουσε καθαρά, όπως και οι φίλες της. Ο ανόητος σκέφτηκε, μα πάντα να μου τυχαίνουν τέτοιοι βλάκες.

- Κι εγώ πριγκίπισσα είμαι! Του απάντησε σβήνοντας ταυτόχρονα το περίπου τελειωμένο της τσιγάρο. Οι φίλες ξέσπασαν σε τρανταχτά γέλια. Εκείνος εξακολουθούσε να την κοιτά.

- Το γνωρίζω! Απάντησε ατάραχα με φωνή κρυστάλλινη. Τα γέλια κόπηκαν. Εκείνη έψαξε μηχανικά το πακέτο με τα τσιγάρα και προτού τραβήξει από μέσα το τελευταίο, γιατί ένα υπήρχε, είδε ένα ανθισμένο, κατακόκκινο τριαντάφυλλο, που της έτεινε ευγενικά ο νεαρός άντρας. Τώρα η αμηχανία όλων ήταν ολοφάνερη. Της χαμογέλασε και μόλις έπιασε το λουλούδι στο χέρι της, προτού το καλοκοιτάξει, προτού σκεφτεί αν έπρεπε να γελάσει ή να τον ευχαριστήσει, ο πρίγκιπας είχε εξαφανιστεί.

Αυτό το απλό γεγονός ήταν ο λόγος που την έκανε να μη θυμάται τίποτε άλλο από εκείνες τις διακοπές. Εξακολούθησε να πηγαίνει κάθε βράδυ στο ίδιο μπαρ, στο ίδιο σημείο, την ίδια ακριβώς ώρα, για όλες τις υπόλοιπες μέρες, ακόμη κι όταν οι φίλες της διαμαρτύρονταν ζητώντας να πάνε σε κάποιο άλλο μέρος για να συνεχίσουν το ξεφάντωμα. Συνέχισε να κρατά το λουλούδι ώστε εκείνος να την αναγνωρίσει, ακόμη κι όταν αυτό άρχισε να μαραίνεται, μέχρι που οι φεγγαράδες αποσύρθηκαν στο βαθύ σκοτάδι του φθινοπωρινού ουρανού.

Δεν τον ξανάδε ποτέ. 
         Δε θα μπορούσε να τον ξανασυναντήσει.
                 Απλή ασυμφωνία εποχών...