‘Ότι έχουμε είναι μονάχα αυτή η στιγμή..'

..ακόμη κι αν πιστεύουμε πως ο χρόνος θα είναι πάντα αρκετός. Όπως όταν στα χέρια κρατάμε τα νιάτα, γεμάτα κουράγιο να παλέψουμε με τις δυσκολότερες μέρες, να σκαρφαλώσουμε στα ψηλότερες κορυφές.

Και οι στιγμές μας περνάνε.. συνήθως ξένοιαστα, αναλώνονται, γίνονται σκόνη από χρώμα καφέ και τσιγάρο μισοσβησμένο. Μεγαλώνουμε καταλαβαίνοντας καλύτερα την αδικία τριγύρω, τη δυστυχία, τη δυσωδία μιας κοινωνίας δίχως οράματα και προοπτική. Είμαστε σίγουροι πως εξαντλήθηκαν όλα. Τα ωραία έργα, οι πίνακες, οι εμπνεύσεις, οι όμορφες νότες, οι κουβέντες ειλικρίνειας.

Και οι στιγμές μας περνάνε.. αργά, μέσα από τις χαραμάδες της βεβαιότητας που αποκτήσαμε για το μάταιο κάθε προσπάθειας. Της πεποίθησης που μας δημιουργεί το βασίλειο των πονηρών στο οποίο όλοι συνυπάρχουμε: πως όλα είναι μάταια, οι προσπάθειες πέφτουν στο κενό, η γενναιότητα θα λυγίσει, ο αγώνας δε θα αναγνωριστεί. Κάποιοι πιστεύομε πια στην ‘ευκαιρία’. Περιμένουμε τη κατάλληλη στιγμή βουτώντας στην αναισχυντία, γεμίζουμε με  κάμποσο από το φθόνο που λέγαμε πως απεχθανόμαστε. Κι η ευκαιρία δεν έρχεται. Δε βρίσκεται ξέφωτο στο διάβα του πεπρωμένου μας, όπου απομένουμε πάλι στη μοναξιά, εμείς, η ντροπή κι η γύμνια.

Κι οι στιγμές μας περνάνε.. μα ούτε ντροπή! Σωστά, ευτυχώς που κι αυτή ξέφτισε, ξεθώριασε στο μουντό δειλινό της ματαιότητας. Κανείς δε θα ασχοληθεί τελικά με τη ντροπή μας γιατί και αυτή πλέον εξαφανίστηκε. Οι άνθρωποι γύρω κοκκινίζουν μονάχα από θυμό ή μετά από αρκετό φαγοπότι. Πέρασαν ήδη εκατομμύρια στιγμές από την πρώτη μας μέρα στο ματαιόδοξο πλανήτη κι εξακολουθούμε να ψάχνουμε για την ευκαιρία. Τελικώς καταλήξαμε: Δεν υπάρχουν ευκαιρίες. Οι εποχές που υπήρχαν ανήκουν στο παρελθόν, σε ένα τοπίο με καθάριο ουρανό και πολύχρωμα τοπία,  που τώρα κοιτάμε μονάχα σε φωτογραφίες.

Κι οι στιγμές μας περνάνε.. ήδη έχουν περάσει οι πιο πολλές για εμάς ή τουλάχιστον έτσι νιώθουμε ..μα νιώθουμε; Η κλεψύδρα μας γυρίζει ανάποδα. Ευτυχώς που τώρα, βουλιάζοντας ξανά στη ραθυμία της μπερζέρας, μπορούμε να διακρίνουμε πως οι ευκαιρίες μας ήταν εκατομμύρια! Τόσες! Εκατομμύρια από στιγμές που πέρασαν, τα νήματα μιας ζωής που ίσως μπορούσαν να έχουν ταξινομηθεί διαφορετικά. Κανείς δεν έφταιξε για το αν τελικά κατακτήσαμε ή όχι μερίδιο στην ευτυχία. Γιατί η μόνη κατάσταση στην οποία μπορούμε να αποκαλέσουμε τον άνθρωπο ευτυχισμένο, είναι όταν έχει πλήρη συνείδηση της αντίληψης πως εξαρτάται μονάχα από τον εαυτό του. Είχαμε μια ευκαιρία πάντοτε μπροστά μας, μα τα φώτα, οι καπνοί, το γυαλί κι εκείνοι που δε μας άφησαν ποτέ να τη διακρίνουμε, ήταν τα εμπόδια που μας τη στέρησαν.

Κάποτε θα έχουμε την τελευταία μας ευκαιρία: να διακρίνουμε πως κρατάμε στα χέρια μας την τύχη μας. Κι αυτή ξεκινά από ένα απλό βήμα, τόσο απλό όσο σε μία στιγμή, σε αυτήν όπου το πόδι μας δειλά θα ανακαλύψει το δικό μας πραγματικό προορισμό. Όσο ανασαίνουμε διαθέτουμε ότι πιο πολύτιμο: αυτή τη στιγμή..

Από αυτήν ξεκινάνε όλα και σε αυτήν καταλήγουν. Ίσως εκείνο το δειλό βήμα, είναι το δρασκέλισμα στον πιο μεγάλο δρόμο.

Φυσικά και όλα είναι μάταια. Εκτός από ένα: την ίδια την ύπαρξη μας. Αυτή δε προέκυψε άσκοπα, δίχως αιτία. Το 'είναι' μας κρύβει απαντήσεις. Ήρθαμε στον κόσμο για ένα βαθύτερο σκοπό. Μένει να πιστέψουμε σ’ αυτό για να τον ανακαλύψουμε. Όχι κάποια άλλη μέρα ή σε έναν άλλο χρόνο.

Από τώρα κιόλας! Από αυτήν εδώ τη στιγμή..