''Mετέωρα Μυστικά'' της Ιουλίας Ιωάννου

«Αί-Μα». Τα αρχικά δύο νέων που ερωτεύονται, μα και μια λέξη που τρομάζει. Αιμιλία και Μάγνος. Τα όνειρα και οι προσδοκίες τους, χαράζονται στους απόκρημνους βράχους, στα Μετέωρα. Λίγο πιο πέρα, η απρόβλεπτη μοίρα χαράσσει το δικό της «θέλω», χωρίς να λογαριάζει τη βούληση κανενός. Έτσι ξεκινά και εξελίσσεται το νέο μυθιστόρημα της Ιουλίας Ιωάννου, με μυστικά που μένουν μετέωρα, όπως οι υποσχέσεις του παρελθόντος, όπως οι στοιχειωμένες αγάπες που από σελίδα σε σελίδα, κρύβονται, όμως αντιλαμβάνεσαι πως είναι παρούσες, περιμένουν να λυτρωθούν, αποζητούν το φώς μέσα στο σκοτάδι. 

«Το μόνο φως στο σκοτάδι είναι η αποδοχή των λαθών, η συγγνώμη που πρέπει να ειπωθεί, η πίστη ότι την ευκαιρία στην αγάπη και στο χαμένο χρόνο, μπορεί να την κερδίσει όποιος έχει τη δύναμη και τη θέληση να το κάνει.»

 

Μόνο που ο χαμένος χρόνος αποδομείται σε αυτό το βιβλίο. Τα κεφάλαια συμπληρώνουν το ένα το άλλο, ένα ψηφιδωτό από πρόσωπα και καταστάσεις που δεν ολοκληρώνονται πριν την τελευταία σελίδα. Μάγνος και Νεκτάριος, Αιμιλία και Άννα, ο Σαράντης, ένα ρολόι που δε δείχνει το χρόνο, μα τον στοχεύει, αιχμαλωτίζοντας τον και κρύβοντας εκεί τα μεγαλύτερα μυστικά.

Η Ιουλία Ιωάννου επιστρέφει με ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται ευχάριστα, τόσο που πρώτα σε απορροφά με ευκολία και κατόπιν σε αιχμαλωτίζει. Τα καθοριστικά γεγονότα έρχονται ενώ δεν το περιμένεις, μέσα από μία ροή που κερδίζει την προσοχή σου έξυπνα και μελετημένα. Σαφώς βελτιωμένη, προσεκτική και γεμάτη μεράκι η συγγραφέας, αναδεικνύει την ικανότητα της να δημιουργεί πλοκή, χαρακτήρες και καταστάσεις, χωρίς υπερβολές, δίχως χάσματα, με τεχνική που σου προκαλεί την αγωνία για τη συνέχεια, για την ολοκλήρωση.

Όμως και πάλι, «τι είναι ολοκλήρωση; Τι είναι πληρότητα; Ποιος μπορεί να το πει με απόλυτη σιγουριά;»

Mετέωρα Μυστικά-Ιουλία Ιωάννου-Εκδόσεις Ωκεανίδα-2019

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ...

...Αν το μωρό ήταν αγόρι, είχαν ήδη επιλέξει ζωηρές γαλάζιες και λαχανί αποχρώσεις. Αν ήταν κορίτσι, είχαν υπόψη κάποια πιθανά χρώματα, μία ροζ και λευκή διχρωμία. Πάνω στη μπογιά θα πρόσθεταν αυτοκόλλητα, σούπερ-ήρωες ή πριγκίπισσες με πέπλο, αερόστατα, ξωτικά, ιππόκαμπους. Όταν θα γνώριζαν το φύλο, θα συνταίριαζαν τα χρώματα με κατάλληλα φωτιστικά, με ρουχαλάκια, με μοσχοβολιστές πετσέτες που θα καλοδίπλωναν στα συρτάρια. Το μόνο που έλειπε από τον επίγειο παράδεισο, ήταν αυτό το μικρό πλάσμα, ο βρεφικός λυγμός που θα ζωντάνευε το έναστρο σύμπαν, που θα έκανε τα αρκουδάκια να ζωηρέψουν και τις μαργαρίτες να ανθήσουν από ζωή. Είχαν περάσει τόσοι μήνες, η Βικτώρια τους είχε υπολογίσει, ένας χρόνος σχεδόν, από τότε που με τόσο μεράκι ετοίμασαν το παιδικό δωμάτιο. 

          Μόνο που αντί να φιλοξενεί το αγαπητό τους παιδί, κατέληξε να δέχεται τα περισσευούμενα αντικείμενα του υπόλοιπου σπιτιού. Με κάθε άχρηστη χαρτόκουτα που κατέληγε εκεί μέσα, παραμέριζαν λιγάκι και το όνειρο τους. Είχαν φανταστεί ένα αγοράκι που θα χαλούσε τον κόσμο με τη σκανδαλιά του ή ένα κορίτσι με φωνακλάδικα κοτσιδάκια, που θα προκαλούσε διαρκώς γέλια με τα νάζια του. Είχαν φανταστεί τις γκριμάτσες, τη γκρίνια, τα διερευνητικά ματάκια να τους παρατηρούν μέσα από αυτό το κρεβάτι. Από βδομάδα σε βδομάδα όμως, η φαντασίωση εξασθενούσε. Τώρα χρειαζόταν να παραμεριστούν άχρηστα πράγματα, για να φτάσουν πάνω από εκείνο το στρώμα, κάτι που πλέον ενοχλούσε τη Βικτώρια. Όσο για το Μάνο, δεν είχε λησμονήσει το όνειρο, ούτε είχε ατροφήσει η επιθυμία του για ένα τέτοιο πλάσμα. Μα έφταιγαν και οι «χαρτόκουτες» της καθημερινότητας, οι υποχρεώσεις που υψώνονταν μπροστά από την ενθουσιώδη προσμονή του παιδιού. Μια καθημερινότητα που είχε καταφέρει να κάνει την προσδοκία να ξεθωριάσει. Ο Μάνος, κάθε μήνα καρτερούσε το χαρμόσυνο άκουσμα της εγκυμοσύνης της Βικτώριας. Κάθε μήνα χωρίς αποτέλεσμα. Κι έμοιαζε πια να το αποδέχεται...