'>

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Κάθε κατοχή έχει νικητές, ηττημένους κι εκείνους που καίγονται να ζήσουν.



      
       Πλάι  στο ζοφερό θέατρο, τον πόλεμο που ίσκιωνε την Ελλάδα, άνθισε και το μικροσκοπικό, το δικό της. Η αυλαία για τη Μαριάννα άνοιξε στο χωριό της το Στεφάνι, ενώ οι μπότες των Γερμανών βροντότριζαν στην Αθήνα. Η σημαία τους κυμάτισε απάνω της, σημάδι κακό, πως ήρθανε να σπείρουν συμφορά, να αρπάξουν άπληστα.

       Κάθε κατοχή έχει νικητές, ηττημένους κι εκείνους που καίγονται να ζήσουν. Όσους βλέπουν μέσα απ’ τα χέρια τους να σκορπίζονται οι ελπίδες, τα όνειρα, όσα αγαπούν. Είναι οι αμετανόητοι που τη ξαναφτιάχνουν απ’ την αρχή, μαζί κι εκείνο που λέγεται ιστορία. Χλωμές υπάρξεις, που η φλόγα όμως μέσα τους πυρώνει. Γυναίκες σαν εκείνη, που αρπάζονται απ’ τα πιο λεπτά κλωνάρια της μοίρας για να αντέξουν.

       Τέτοια είναι η δυστυχία, πλάθει ρόλους και τους δίνει στους ανθρώπους. Κι άλλος παίρνει του άπραγου, άλλος του μοιρολάτρη, άλλος του αντιστασιακού ή του δωσίλογου. Έδωσε και της Μαριάννας έναν.

      Δίχως ρόλο στην κατοχή, δύσκολο να τα φέρεις βόλτα. Αυτό έκανε κι εκείνη. Πρώτα ανάσανε μέσα από εκείνον, έπειτα βάλθηκε να τον κρατήσει ως το τέλος..

     Αυτόν και μαζί την κλεμμένη ευτυχία της...