...Αν το μωρό ήταν αγόρι, είχαν ήδη επιλέξει ζωηρές γαλάζιες
και λαχανί αποχρώσεις. Αν ήταν κορίτσι, είχαν υπόψη κάποια πιθανά χρώματα, μία
ροζ και λευκή διχρωμία. Πάνω στη μπογιά θα πρόσθεταν αυτοκόλλητα, σούπερ-ήρωες
ή πριγκίπισσες με πέπλο, αερόστατα, ξωτικά, ιππόκαμπους. Όταν θα γνώριζαν το
φύλο, θα συνταίριαζαν τα χρώματα με κατάλληλα φωτιστικά, με ρουχαλάκια, με μοσχοβολιστές
πετσέτες που θα καλοδίπλωναν στα συρτάρια. Το μόνο που έλειπε από τον επίγειο
παράδεισο, ήταν αυτό το μικρό πλάσμα, ο βρεφικός λυγμός που θα ζωντάνευε το
έναστρο σύμπαν, που θα έκανε τα αρκουδάκια να ζωηρέψουν και τις μαργαρίτες να
ανθήσουν από ζωή. Είχαν περάσει τόσοι μήνες, η Βικτώρια τους είχε υπολογίσει,
ένας χρόνος σχεδόν, από τότε που με τόσο μεράκι ετοίμασαν το παιδικό δωμάτιο.
Μόνο που αντί να φιλοξενεί το αγαπητό τους παιδί, κατέληξε να δέχεται τα
περισσευούμενα αντικείμενα του υπόλοιπου σπιτιού. Με κάθε άχρηστη χαρτόκουτα
που κατέληγε εκεί μέσα, παραμέριζαν λιγάκι και το όνειρο τους. Είχαν φανταστεί
ένα αγοράκι που θα χαλούσε τον κόσμο με τη σκανδαλιά του ή ένα κορίτσι με φωνακλάδικα
κοτσιδάκια, που θα προκαλούσε διαρκώς γέλια με τα νάζια του. Είχαν φανταστεί
τις γκριμάτσες, τη γκρίνια, τα διερευνητικά ματάκια να τους παρατηρούν μέσα από
αυτό το κρεβάτι. Από βδομάδα σε βδομάδα όμως, η φαντασίωση εξασθενούσε. Τώρα χρειαζόταν
να παραμεριστούν άχρηστα πράγματα, για να φτάσουν πάνω από εκείνο το στρώμα,
κάτι που πλέον ενοχλούσε τη Βικτώρια. Όσο για το Μάνο, δεν είχε λησμονήσει το
όνειρο, ούτε είχε ατροφήσει η επιθυμία του για ένα τέτοιο πλάσμα. Μα έφταιγαν
και οι «χαρτόκουτες» της καθημερινότητας, οι υποχρεώσεις που υψώνονταν μπροστά
από την ενθουσιώδη προσμονή του παιδιού. Μια καθημερινότητα που είχε καταφέρει
να κάνει την προσδοκία να ξεθωριάσει. Ο Μάνος, κάθε μήνα καρτερούσε το
χαρμόσυνο άκουσμα της εγκυμοσύνης της Βικτώριας. Κάθε μήνα χωρίς αποτέλεσμα. Κι
έμοιαζε πια να το αποδέχεται...
