Μια εποχή μακριά από τη δική μας.. ή μήπως όχι;

Διαδικτυακές συναναστροφές. 

Προσομοιωτές κίνησης, ύπαρξης, διαβίωσης.

Πρόσωπα κρυμμένα, αμπαρωμένα καλά πίσω από την ηλεκτρονική πραγματικότητα της Mindland.

Πολιτείες κλεισμένες κάτω από γυάλινο παραπέτασμα.

Ξεχασμένες αξίες, κουβέντες, θερμές χειρονομίες.

Η ίδια η συνύπαρξη μία εικόνα, ένας τεχνητός τρόπος ζωής.

Εκεί ακριβώς έζησε ο Μπρεντ. 

Πρωταγωνιστής μιας απόλυτα εικονικής εποχής, ευτυχώς πολύ μακριά από τη δική μας. 

Η μήπως όχι; 

Του ερχομού του τρύγου ..

''  Και οι εταιρείες, οι τράπεζες, δούλευαν για την ίδια τους την καταδίκη και δεν το καταλάβαιναν. Τα χωράφια ήταν γεμάτα καρπό και οι δημοσιές γεμάτες ανθρώπους που λιμοκτονούσαν. Οι σιταποθήκες ήταν γεμάτες και τα παιδιά της φτωχολογιάς μεγάλωναν ραχιτικά, και οι φουσκάλες της πελλάγρας φούντωναν πάνω στα πλευρά τους. 
Οι μεγάλες εταιρείες δεν καταλάβαιναν πως είναι λεπτή η γραμμούλα που χωρίζει το λιμό από το θυμό. Και το χρήμα που θα μπορούσε να ξοδευτεί για μεροκάματα, ξοδεύτηκε σε ασφυξιογόνα, σε ντουφέκια, σε σπιούνους και χαφιέδες, σε μαύρες λίστες και γυμνάσια. Πάνω στις δημοσιές το πλήθος πηγαινοερχότανε σαν τα μερμήγκια κι έψαχνε να βρει δουλειά, να φάει. Κι άρχισε να βράζει ο θυμός..

..και στέκονται σιωπηλοί να παρακολουθούν  τις πατάτες να πλέουνε μπροστά τους, ακούν τις στριγγλιές των γουρουνιών που τα σφάζουν μέσα σε ένα λάκκο και χύνουν από πάνω ασβέστη, βλέπουν βουνά πορτοκάλια να λιώνουν σε ένα σάπιο πολτό. 
Και ο λαός βλέπει τη σημερινή χρεωκοπία και μέσα στα μάτια του λαού η οργή μεστώνει. Μέσα στη ψυχή του λαού μεστώνουν και βαραίνουν τα σταφύλια της οργής, βαραίνουν για τον τρύγο.. ''

John Steinbeck - Τα Σταφύλια της Οργής (1939)